Granica rumuńska przekroczona a tym samym istotny cel pośredni osiągnięty.
-Jeśli teraz maleńka padniesz nie będę wracał do Warszawy ze wstydem. Ale mimo wszystko to za wcześnie na rozwód. Spędźmy jeszcze trochę czasu razem. Przeżyjmy przygody. No właśnie! Co z tymi przygodami? Co prawda całe dnie spędzam w siodle, ciesząc się każdą minutą, każdym kilometrem, każdym zapierającym dech w piersiach widokiem ale do pełni szczęścia potrzebuję czegoś jeszcze. Czegoś co będę mógł zimowym wieczorem opowiedzieć w gronie znajomych. Czegoś niecodziennego. Kiedyś usłyszałem, że przeżycia nie muszą być przyjemne, muszą być silne. Co prawda w tamtym przypadku było to swego rodzaju usprawiedliwienie po spędzeniu kilku godzin w mokrej zabłoconej jaskini czołgając się w szczelinach za ciasnych by stanąć ?na czworaka?. Jednak właśnie takie momenty się wspomina. Coś w tym jest! I chyba coś takiego chciałbym przeżyć.
Wróćmy jednak do drogi, na przygody przyjdzie czas. Jak już pisałem granicę przekroczyłem w Oradei. Jest to duże miasto położone w zachodniej, płaskiej części Rumunii. Moje wrażenia? Niestety negatywne. Moloch. Mnóstwo ludzi, mnóstwo samochodów, brud i dobrze Nam znane komunistyczne budownictwo. Przywodzi na myśl Dostojewskiego i ?Zbrodnię i karę?. Do tego totalne zamieszanie na ulicach. Czy tu obowiązują jakieś zasady ruchu? Wtedy powiedziałbym, że nie i że zaraz zginę potrącony przez Dacie. Teraz, z perspektywy całej podróży mogę z całą stanowczością stwierdzić, że zasady są jasne i klarowne. Trzeba się tylko oswoić z rumuńską szkołą jazdy, która jest brawurowa, nieco chaotyczna ale o dziwo bezpieczna. Przez cały pobyt nie miałem żadnej sytuacji, w której wystąpiło by istotne zagrożenie. Pomijając epizod z psem samobójcą w rumuńskich górach, jednak ciężko za to winić kierowców.
Mały błąd na jednym z pierwszych skrzyżowań w mieście spowodował, że zrobiłem całkiem sporą pętlę. Jedak nie minęło wiele czasu nim udało mi się opuścić Oradeę. Wtedy dopiero zaczęło się poznawanie Rumunii od kuchni. Drogi- temat rzeka. Przed wyjazdem gdzieś na forum przeczytałem, że drogi są porównywalne z naszymi dopóki trzymasz się krajówek. Jadąc krajówką przez wsie z zaparkowanymi samochodami na trasie, wyłażącymi zwierzętami na drogę i dziurami jak po bombardowaniu zastanawiałem się nad epitetami jakie przytoczę do skomentowania tej opinii. Jak się później okazało znów wyszedłbym przed szereg bo trafiają się także drogi idealne. Jednak trasa z Oradei na południowy wschód do nich zdecydowanie nie należy.
Pomimo pięknej pogody i zadowolenia z trasy dziury doprowadzały mnie do szaleństwa. Próbując wyprzedzić ciężarówkę (których jest na tej trasie zatrzęsienie) wyrosła mi przed przednim kołem dziura jak po uderzeniu meteorytu. Szczęśliwie udało się ją wyminąć, gdyż była by to wyrwa kończąca wyprawę. Drogę spędzałem na slalomie między dziurami i wyprzedzaniu licznych ciężarówek. Jednocześnie, w oddali, leniwie zaczął rysować się kontur gór, rumuńskiej wizytówki. Na początku mglisty, powoli się wyostrzał.
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Na trasie ruch się przerzedzał, przybywało zakrętów a droga zaczęła przyjemnie pochylać się ku górze. Z płaskich nizin w okamgnieniu znalazłem się w dzikich górach. W trakcie małego postoju na zdjęcie i rozprostowanie nóg przejechała obok ciężarówka, którą po kilku minutach usłyszałem ponownie wysoko nad głową. Jest wspaniale! Marnowanie czasu na postoje to świętokradztwo. Jadę! Droga pnie się ostro w górę, virażka ochoczo to wspina się to grzecznie kładzie w ostrych zakrętach. Dojeżdżam do płaskiego kawałka. To już szczyt? Nie ma mowy! Kilkaset metrów dalej droga zaczyna ponownie piąć się jak szalona. Kolejna zakręty. Trasa jest pokręcona jak droga powrotna pana młodego z wieczoru kawalerskiego! 10 minut, 20, pół godziny, godzina- ciągle pod górę! Jednocześnie niebo zaczynają spowijać chmury. Niebo- coś odległego? Bynajmniej! Dwa zakręty i teraz chmury spowijają virażkę. Widoczność prawie zerowa i znacznie niższa temperatura. Czasem pojawia się znak zwiastujący ostry zakręt i wykrzyknik oznaczający niebezpieczeństwo. Co czuję w takiej chwili? To jest ten czas, to miejsce! Po to tu przyjechałem!
Nie powiem ile czasu minęło nim dotarłem do wsi. Zresztą czy to istotne? W takich chwilach przypominam sobie jedną z ulubionych scen z Easy Ridera, gdy Peter Fonda zdejmuje z ręki zegarek, spogląda chwilę i rzuca go pod koła. Start silnika i ?Born to be wild? w tle. Niesamowicie sugestywna scena.
Wjeżdżam do wsi a tam, środkiem ulicy, paradnym krokiem konie wracają z pobliskich pastwisk! Przypomnę dla porządku, że ciągle jestem na trasie dumnie oznaczonej na mapie na czerwono... Niesamowite miejsce, niesamowity klimat. Czuć, że zamykając się w betonowych miastach tak wiele tracimy.
Uploaded with ImageShack.us
Ok- filozofia filozofią ale zaczyna się robić ciemno a ja nie mam ani co jeść ani gdzie spać (złośliwy mógłby stwierdzić, że po tych pretensjonalnych wywodach na temat znaczenia czasu nie powinienem się przejmować byle zmrokiem- no cóż, hipokryzja?). Kwestię prowiantu udało się załatwić w pierwszym napotkanym sklepie. Skorzystam z okazji i wtrącę wreszcie jakąś wartość merytoryczną do tego opowiadania. Gdzieś natrafiłem na opinię, że w Rumunii posiadanie gotówki nie jest konieczne, wystarczy karta. W dużych miastach owszem. W zapomnianych wsiach w górach skończysz bez jedzenia i benzyny! Z drugiej strony zaraz znajdziesz ludzi chętnych do pomocy także wybór należy do Ciebie- niech jednak będzie to wybór świadomy.
Niebo zaczyna coraz bardziej szarzeć. Z gęstych chmur zaczyna siąpić. Zwykła mżawka nie przebije się przez skórzaną zbroję, jednak skutecznie podkopuję pewność siebie.
- Trzeba coś znaleźć! Za jakieś pół godziny zrobi się nieprzyjemnie.
Jednak jak na złość wszystko przy drodze pogrodzone i brak jakichkolwiek leśnych dróżek.
- Zresztą nic dziwnego, jesteś w górach!
Przez 40 min nie udało się się znaleźć dosłownie nic! Zaraz zajdę do jakiejś chałupy i poproszę o nocleg. Ale jeszcze nie teraz. Za tym zakrętem jak nie będzie wolnego kawałka to zachodzę do najbliższych ludzi! Oczywiście wolnego kawałka nie było ale mimo wszystko jechałem dalej. Może nie wiedziałem co powiedzieć? Może to brak pewności siebie? A może podświadomie jechałem w najlepsze miejsce nic o tym nie wiedząc. Jeden zakręt drugi zakręt i jest! Po prawej stronie, nieco w dole jest kawałek łąki, pośrodku kolorowy barakowóz a dookoła poustawiane równie kolorowe drewniane budki. Po środku dwóch mężczyzn w zniszczonych ubraniach chowa się przed deszczem pod dachem wozu.
Nie ma na co czekać! Jest późno a miejsce wydaje się odpowiednie. Uśmiech na ustach, klatka do przodu, kartka z kilkoma najważniejszymi rumuńskimi zwrotami w rękę (przed wyjazdem siadłem do google translatora i przetłumaczyłem sobie piwo, wino, dzień dobry itp...), zostawiam motocykl na drodze i idę.
Panowie z zainteresowaniem patrzą co się szykuje.
- Błena dominantza!- próbuję się przywitać dukając poszczególne frazy.
Brak odzewu. Tylko zerkają na siebie nawzajem a potem na mnie jak na idiotę. Próbujemy dalej:
- Błena dimunatza!- może tym razem trafię?
Panowie podnoszą ramiona i kręcą głową w wymownym geście. No cholera! A miało być tak prosto!
- Aaaaaaaaa! Buna diminaca!- jeden z rozmówców załapał i oboje zanieśli się śmiechem.
Potem dowiedziałem się, że nieudolnie próbowałem przywitać się stosując zwrot używany jedynie o poranku- nie po 20!
No nic! Udało się przywitać to teraz kwestia rozbicia namiotu. Szybka lektura mojej tajnej kartki i:
-Kort ? i pokazuję miejsce na ziemi
Znów brak odzewu.,..
- No kort, no!- macham rękoma rysując nad ziemią kształt namiotu.
Ciągle nic... Czy oni się nigdy w kalambury nie bawili?
Nieco zrezygnowany już:
- Kort, kort, tent...
- Do you speak English?- zareagował młodszy po usłyszeniu ostatniego słowa.
I niech mi ktoś teraz powie, że nie prawdą jest, że najprostsze rozwiązania są zawsze najlepsze!
Okazało się, że młodszy z Rumunów bardzo dobrze mówi po angielsku. Dalsza rozmowa poszła szybko i bez zgrzytów...
- Jadę motocyklem z Polski i szukam miejsca, gdzie mógłbym rozbić namiot. Mógłbym zatrzymać się tu na noc?
- Chcesz się rozbić tutaj?- zabrzmiało to trochę jak: ?czy Ty jesteś normalny??
- Jasne! Czemu nie! To bardzo dobre miejsce!
- Skoro sam chcesz to nie ma problemu!
- No to super, idę po motocykl!
Upojony sukcesem wsiadam na maszynę. Mam jedzenie, mam miejsce do spania. Będzie dobrze! Ciekawe tylko skąd takie zdziwienie gospodarzy? Eeee, pewnie turystów dawno nie widzieli...
Żeby wjechać na łąkę musiałem przepchnąć virażkę do tyłu. Prawa noga, lewa noga, prawa noga i lewa noga nie trafia w asfalt tylko na śliską glinę, próbuje utrzymać coraz mocniej przechylającą się maszynę ale ale zbocze jest zbyt śliskie. Malutka przeważyła i zepchneła mnie z drogi. Stoczyłem się do rowu a virażka zawisła na skraju asfaltu. Musiało to wyglądać przekomicznie! Wstałem wlazłem na drogę i... no właśnie co robić. Niby widziałem te wszystkie filmy jak filigranowa kobietka podnosi potężnego Harleya Electrę w warunkach laboratoryjnych. Tylko, że tu nie ma nawet jak podejść. Zanim się obejrzałem nowi gospodarze chichocząc podbiegli pomóc. We trzech, nie bez problemu, ustawiliśmy maleństwo w naturalnej pozycji. Dalej poszło już bez problemu. Wyjąłem namiot i rozpocząłem rozbijanie. Oczywiście nie było mowy aby panowie stali bezczynnie. Natychmiast przyszli pomagać.
- A tak w ogóle co Panowie tu robią? Sprzedajecie coś?- spytałem wskazując ręką na otaczające budki.
- Nie. Pilnujemy pszczół.
.
..
...
- To czemu to nic nie lata?- czuję jak cała pewność siebie momentalnie ulatuje a twarz robi się blada
- A bo już późno i deszcz pada. Zobaczysz co się będzie działo jutro rano!- chyba wyczuli moje wątpliwości bo uśmiech mają od ucha do ucha!
I co tu robić? Namiot rozbity vis a vi trzech uli, z drugiej strony cały rząd a obok wielka przyczepa-ul. Wybrałem miejsce w samym środku!
Uploaded with ImageShack.us
Już wiem skąd się wzięło początkowe zdziwienie gospodarzy. I co? Pakować się i szukać innego miejsca? Wyjdę na mięczaka! Poza tym jest już totalnie ciemno. Nic nie znajdę... Chciałeś przygód to masz! Szybko wrzuciłem sprzęty do namiotu. Szybka kolacja czyli chleb, pasztet i wino z Tokaju. W zasadzie wino powinienem wymienić jako pierwsze- reszta była dodatkiem. Musiałem nabrać dystansu do zaistniałej sytuacji. Jeszcze tylko planowanie następnego dnia, jeden no może dwa małe łyczki i spać.
Uploaded with ImageShack.us
.
.
.
.
.
O poranku zbudził mnie dźwięk, którego obawiałem się najbardziej. Wszechobecne buczenie. Nawet się nie zastanawiałem jak się ubrać. Wiadomo- od góry do dołu w skóry! Hmmm... A może założyć kask? Nie... to już w ogóle będzie wyglądać komicznie a wczoraj dostarczyłem moim gospodarzom dość rozrywki. Młodszego zastałem przechadzającego się po pasiece. Zacząłem składać namiot- oczywiście nie było mowy aby robić to samemu! W sumie szło nieźle, jednak od czasu do czasu gdy nadlatywał rój natychmiast w kucki! Chyba rozbiłem się na jakiejś pszczołostradzie. Motocykl już zapakowany, podwiązuje ostatnie bagaże i widzę, że sąsiadka zza płotu macha do nas i woła po Rumuńsku.
- Mówi, że musisz do niej przyjść na śniadanie- gospodarz zmienił się w tłumacza
- W sumie dopiero jadłem kanapkę...
- Odmowa nie wchodzi w grę. Chodź!
No i cóż miałem zrobić? Poszedłem...
Sąsiadka- starsza kobieta żyjąca w ubóstwie, sama zajmująca się gospodarstwem jednak uśmiechnięta i niesamowicie gościnna. Dostałem herbatę z ziół, które samodzielnie zbierała, własnoręcznie pieczony chleb, z masłem i serem własnej roboty. Do tego miód. Wszystko naturane zero plastiku.
- A jadłeś slonine- pyta mój gospodarz- bardzo dobra!
Rzucił dwa słowa sąsiadce a ta już wyciąga kawał słoniny i każe kroić i jeść. Coś wspaniałego!
Przy śniadaniu miałem okazję porozmawiać z pszczelarzem. Ciekawy człowiek, prosty i bardzo przyjazny. Rozmawialiśmy o życiu w Rumunii, jego podróżach za pracą, o Unii Europejskiej i jej wpływie na życie ludzi jak On o lękach i nadziejach niesionych przez najbliższe lata. Mógłbym pisać i pisać ale ograniczę się do jednego zdania, które utkwiło mi w pamięci i stało się obrazem tego, czego doświadczyłem w tym zapomnianym miejscu, gdzie czas się zatrzymał.
- Dobrze, że podróżujesz motocyklem i dobrze, że przyjechałeś do Rumunii. Spotkasz Tu bardzo wielu dobrych ludzi! - dotąd spotkałem już trzech a przede mną jeszcze tyle kilometrów...
Na odchodne zostałem zaopatrzony w ser, masło, słoninę i czosnek (bo świetnie smakuje ze słoniną i przyda się na wampiry).
Jeszcze ostatnie słowa podziękowania. Wygrzebałem z plecaka 0,2 rudej gorzkiej żołądkowej aby zostawić po sobie coś materialnego.
- Właśnie rozmawiałem z żoną i pochwaliłem się, że mam turystę z Polski. Zrobisz mi zdjęcie na motocyklu- żona mi kazała.
- Jasne!
Może i żona kazała ale uśmiech który zawitał na jego twarzy zdradził młodzieńcze pasje!
Uploaded with ImageShack.us
Uściśnięcie ręki, poklepanie po plecach, zajęcie miejsca za sterami. I jazda! Spotkać nowych ludzi, zobaczyć nowe miejsca, przeżyć nowe przygody, hartować charakter!
Do przodu!
, ale na ludzi fajnych trafiłeś trzeba przyznac
